Θα σας πάω πίσω στο 1943, τότε που η Ευρώπη βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή. Οι Σύμμαχοι είχαν καταφέρει και έδιωξαν τις στρατιές του Ρόμελ από την Αφρική, διαλύοντας το θρυλικό και τρομερό DAK. Οι στρατηγοί Αϊζενχάουερ, Πάτον και Μοντγκόμερι είχαν συγκεντρώσει τις στρατιές τους στο Τομπρούκ και την Αλεξάνδρεια, έχοντας πλέον στόχο τις ακτές της Ευρώπης και μάλιστα της Σικελίας. Κάτι τέτοιο είχαν στο νου τους και οι επιτελάρχες του Χίτλερ και έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να τους πείσουν ότι η απόβαση θα γινόταν οπουδήποτε αλλού εκτός της Σικελίας, προκειμένου να αποδυναμωθεί η αμυντική γραμμή του νησιού και να σταλούν στρατεύματα σε μέρη όπου θα ήταν άχρηστα. Τα δύο μέρη που επιλέχθηκαν από τους Συμμάχους ήταν η Ελλάδα και συγκεκριμένα ο Άραξος και η Καλαμάτα, καθώς και η Σαρδηνία. Το μόνο που έμενε πλέον ήταν να βρεθεί ένας ιδιαίτερα πιστευτός τρόπος ώστε να χάψουν το παραμύθι οι Γερμανοί και να μεταφέρουν στην Ελλάδα και στη Σαρδηνία ενισχύσεις, οι οποίες φυσικά θα παρέμεναν άχρηστες.

Κάπου εδώ ανέλαβε δράση μία άκρως μυστική ομάδα, που την ύπαρξή της την γνώριζαν μόλις 20 άτομα, παρακλάδι της ΜΙ5, η οποία είχε ένα αρκετά καλό δίκτυο διπλών κατασκόπων σε θέσεις κλειδιά. Η έδρα της ήταν ένα υπόγειο, σχετικά μικρό και χαμηλοτάβανο, δωμάτιο χωρίς παράθυρα, στο κτήριο του ναυαρχείου της Βρετανίας. Εκεί υπεύθυνος της ομάδας ήταν ο Γιούεν Μόνταγκιου, ενώ μέλος της ήταν και ο αργότερα γνωστός ως πατέρας του James Bond, ο Ίαν Φλέμινγκ! Ο Μόνταγκιου είχε λοιπόν αναλάβει να παραπλανήσει τους Γερμανούς με μία ιδιαίτερα δύσκολη επιχείρηση, που είχε την ονομασία Operation Mincemeat ή αλλιώς Επιχείρηση Κιμάς. Το σχέδιο είχε ως εξής, ένας νεκρός αξιωματικός θα είχε στην κατοχή του μία τσάντα, μέσα στην οποία θα βρισκόντουσαν απόρρητα έγγραφα στα οποία θα γινόταν αναφορά σχετικά με την επικείμενη απόβαση των Συμμάχων στην Ελλάδα και πιθανόν και τη Σαρδηνία. Όλα καλά μέχρι εδώ, μόνο που υπήρχαν μερικά θέματα. Το πρώτο ήταν να ξεβραστεί το πτώμα σε τέτοιο σημείο και τέτοια τοποθεσία, ώστε να βρεθεί από τους κατάλληλους ανθρώπους που θα μετέφεραν τα έγγραφά του στους επίσης κατάλληλους ανθρώπους. Το δεύτερο ήταν να μεταφερθεί εκεί ο νεκρός, το τρίτο ήταν να συνταχθούν τα κατάλληλα έγγραφα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι πειστικά, ενώ το βασικότερο ήταν να βρεθεί ο νεκρός αξιωματικός! Η αλήθεια είναι ότι σε έναν πόλεμο το πιο εύκολο πράγμα είναι να βρεις ένα πτώμα. Όμως το δύσκολο είναι να βρεις ένα πτώμα που να μην έχει προχωρήσει η αποσύνθεσή του και καλό θα ήταν να μην έχει καμία τρύπα από σφαίρα, μιας και το σενάριο περιελάμβανε ένα υποθετικό αεροπορικό δυστύχημα, εξαιτίας του οποίου υποτίθεται ότι θα πνιγόταν ο αξιωματικός. Εθελοντής για κάτι τέτοιο, όπως είναι αυτονόητο, δεν βρισκόταν. Τη λύση την έδωσε ένας Ιρλανδός με ένα περίεργο όνομα, ο Γλέντουρ Μάικλ, ο οποίος νοσηλευόταν σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου, γόνος πολύ φτωχής οικογένειας, χωρίς συγγενείς εν ζωή και γενικά χωρίς να έχει στον ήλιο μοίρα. Τη λύση την έδωσε όταν αυτοκτόνησε καταπίνοντας αρκετή ποσότητα ποντικοφάρμακου, με αποτέλεσμα το πτώμα του να αποδειχθεί το πλέον κατάλληλο για τη δουλειά αυτή. Ο Μόνταγκιου και η ομάδα του, έχοντας πρόσβαση στο νεκροτομείο που φυλασσόταν η σωρός του Γλέντουρ, διασφάλισε ότι θα κρατούσε στην κατάψυξη για όσο καιρό χρειαζόταν τον νεκρό και ξεκίνησε τη δημιουργία ενός αξιωματικού που δεν υπήρξε ποτέ! Ο χρόνος πίεζε, μιας και παραπάνω από 3 μήνες δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί το πτώμα και το αποτέλεσμα δεν θα ήταν ιδιαίτερα πιστευτό από τους  Γερμανούς. Βρέθηκε λοιπόν όνομα για τον αξιωματικό, το οποίο ήταν Γουίλιαμ Μάρτιν και ξεκίνησε να αποκτά μία ψεύτικη και φανταστική ζωή, προκειμένου να βρεθούν στην κατοχή του διάφορα προσωπικά αντικείμενα, όπως φωτογραφία της γκόμενάς του, ταυτότητα, λεφτά, εισιτήρια θεάτρου και φυσικά τα κατάλληλα έγγραφα που ήταν και ο απώτερος σκοπός της ιστορίας αυτής. Τα έγγραφα αυτά ήταν ουσιαστικά αλληλογραφία μεταξύ δύο στρατηγών, στην οποία γινόταν έμμεση και άμεση αναφορά στα δύο πιθανά μέρη της ψεύτικης απόβασης, δηλαδή την Ελλάδα και τη Σαρδηνία. Με τα έγγραφα έτοιμα και τον νεκρό ντυμένο πλέον ως Ταγματάρχη Μάρτιν και σημείο που θα τον άφηναν τις παραλίες της Ισπανίας, η επιχείρηση είχε οδηγηθεί στην τελική ευθεία. Το μόνο που έμενε ήταν να μεταφερθεί η σωρός μέσα σε μία ειδική κάψουλα γεμισμένη με ξηρό πάγο από το Λονδίνο στο Χόλι Λοχ, όπου περίμενε το υποβρύχιο Σέραφ, το οποίο θα μετέφερε στις ακτές της Ισπανίας το πτώμα. Τη γρήγορη και επικύνδινη μεταφορά την ανέλαβε ένας οδηγός αγώνων, ο St John "Jock" Horsfall, ο οποίος είχε τροποποιήσει ένα Fordson BBE και του είχε αλλάξει τον κινητήρα, τοποθετώντας έναν V8 από Aston Martin. Σύμφωνα με τον οδηγό, η τελική ταχύτητα του οχήματος μπορούσε να φτάσει τα 160km/h! Ο Χόρσφολ ήταν ένας αρκετά ριψοκίνδυνος οδηγός, που είχε μυωπία και αστιγματισμό, ενώ ποτέ δεν φορούσε κράνος και στολή αγώνων! Πριν τον πόλεμο είχε κερδίσει έναν αξιοσέβαστο αριθμό τροπαίων σε διάφορους αγώνες, ενώ τον καιρό του πολέμου, στρατολογημένος από την ΜΙ5 και ΜΙ6, είχε ως κύρια αποστολή την (πολύ) γρήγορη μεταφορά κατασκόπων και υψηλά ιστάμενων προσώπων. Το αποτέλεσμα ήταν ο Χόρσφολ να μεταφέρει ταχύτατα στο σημείο συνάντησης την κάψουλα με το πτώμα και στη συνέχεια να αναλάβει τη μεταφορά το υποβρύχιο, μέχρι τις ακτές της Ισπανίας. Το πτώμα ξεβράστηκε στην παραλία, τα υποτιθέμενα μυστικά έγγραφα έφτασαν εκεί που έπρεπε και οι Γερμανοί ενίσχυσαν τις στρατιές τους στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί η Σικελία, να γίνει η πρώτη μεγάλη απόβαση της ιστορίας και να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Το πρώτο σημαντικό βήμα κατά των δυνάμεων του άξονα ήταν πλέον γεγονός, η πλάστιγγα του πολέμου έγερνε πλέον προς τη μεριά των Συμμάχων.

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Χόρσφολ συνέχισε την αγαπημένη του ασχολία, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τους αγώνες αυτοκινήτου. Το 1947 έγινε ο επίσημος οδηγός της Aston Martin, ενώ είχε ήδη κερδίσει το Gran Prix του Βελγίου και τη δεύτερη θέση στο διάσημο Isle of Man. Το 1949 τερμάτισε στην τέταρτη θέση στον 24άωρο αγώνα στο Spa, ενώ στις 20 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς δήλωσε συμμετοχή στον αγώνα της Daily Express, στην πίστα του Silverstone. Στον 13ο γύρο όμως βγήκε εκτός πίστας στη στροφή Stowe και βρήκε ακαριαίο θάνατο, όταν αναποδογύρισε το αυτοκίνητό του. Από τότε διεξάγεται κάθε χρόνο στην πίστα του Silverstone ο Αγώνας ταχύτητας St John Horsfall Memorial, στον οποίο συμμετέχουν μόνο αγωνιστικά αυτοκίνητα της Aston Martin.